İnsanlarla olan ilişkilerimizde çeşitli „problem çözme davranış“ eğilimleri gösteririz. Boyun eğmek, görmezlikten gelmek ya da tartışmak gibi. Yetişkinlikte bunlardan hangisini daha çok benimsediğimiz, erken çocukluk döneminde ilişki deneyimlerimizde „temel duygusal ihtiyaçlarımızın“ ne ölçüde ve hangi yeterlilikte karşılandığı ile ilgili olabilir. Örneğin susmayı tercih ediyorsanız “bağlanma” ihtiyacınızın ağır bastığına, yaşanmamış gibi davranıyorsanız “benlik saygınızı korumak” istediğinize, ya da tartışıyor kavga ediyorsanız “kontrol” ve “özgüven” artışına o an ihtiyacınız olduğuna işaret ediyor olabilir. Ayrıca bütün psikolojik rahatsızlıkların bu “temel duygusal ihtiyaçlarımızın”- güvenli bağlanma, haz alma ve açıdan kaçınma, kontrol ihtiyacı, oryantasyon ve değer görme ihtiyacı (Epstein 1993)- çocukluk döneminde bakıcı (Anne-Baba) tarafından yeteri kadar karşılanamamasından kaynaklandığı düşünülmektedir (Grawe 1998). 

 Bu seminerlerde gözleme dayalı olarak çocuğunuzun günlük ilişkiler esnasında kendini nasıl hissedebileceği ve hangi temel duygusal ihtiyacın giderilmesi gerektiği üzerine eğileceğiz. Hedefimiz, çocuğun, çevresindekilerle ilişkisiyle şekillenen his dünyasına karşı, annenin “yatıştırıcı Etkisini” (Ainsworth) güçlendirmek ve annenin kendi geçmiş psikolojik yaralarını çocuğuyla olan ilişkisinde ona aktarmasını önlemek olacaktır.